When in love…

Het is alsof mijn hele denken beheerst wordt door de gedachte aan jou. Minstens honderd maal per dag denk ik plots, zonder aanwijsbare reden aan jou. Een glimlach verschijnt steevast op mijn lippen, wat vooral lastig uit te leggen is als je net op dat moment een gesprek hebt met een potentiële klant. Je moet dan snel een uitleg zoeken die aanvaardbaar is voor iemand die je enkel professioneel moet kennen. Langs mijn neus weg zeg ik dan dat ik de samenwerking keihard zie zitten. Dat is ook wel zo, maar de waarheid, de reden voor die glimlach ligt nét iets anders.

Ik blijf maar denken of ik jou probeer te verleiden, of dat het net andersom is. Overal zie ik symbolen in details, ik denk de hele week na over alles wat op zaterdag gebeurde en probeer dat allemaal in een context te plaatsen, al begin ik te vrezen dat ik de context net iets rooskleuriger zie dan hij is.

Soms ruik ik plots je parfum, uit het niets. Vooral op zondagen valt dit vaak voor, zelfs tot een tiental keren. Ik vraag mij vandaag nog af of ik op zondagochtend beter bij je was gebleven, of ik mijn kans verkeken heb om jouw minnaar te worden.

Ik hou ervan als je je hoofd op mijn schoot of tegen mijn schouder legt als je plots moe wordt op een avondje stappen. Ik krijg dan een gevoel van volledigheid; ik voel mij dan rustig, relaxed. Ik ben dan net jouw beschermer, degene bij wie je tot rust komt. Het volgende ogenblik schrik je op en kijkt dan indringend recht in mijn ogen. Mijn hart bonst dan steevast. Ik hou van je amandelvormige groene ogen. Ik vind ze mooi.

Veel mensen zeggen mij dat ik gek ben, een beetje obsessief zelfs. Dat ik mij te veel laat doen , een push-over ben. Is het dan zo fout om je een drankje (of twee, drie) te betalen, de taxi te regelen en véél te laat wakker te blijven om toch maar in jouw buurt te zijn? Mijn verstand zegt volmondig ja, maar het avontuur lonkt en mijn hart schreeuwt dat ik je zoveel mogelijk moet zien, details in mij opnemen, mij vergapen aan het wonderbaarlijk wezen dat je bent en steeds verbaasd worden. A man in love really does do crazy things. Het is alsof ik de pedalen volledig kwijt ben.

Ik vind het vreselijk als je mij uitnodigt om te gaan eten of op reis te gaan (avontuur!), ik dat volledig zie zitten en je enkele dagen later beslist dit alles met een (goede) vriendin te doen. Ik leef naar de dag toe en dan… leegte, niets, het komt er niet van, het gaat niet door. Hoe lang zijn we al aan het zeggen dat we eens rustig een koffietje gaan drinken op een weekavond? Het gebeurt gewoonweg niet. Hate it! Ik wil je vaak zien. Verrast worden, verleid worden, me in jou verliezen, elke dag opnieuw; dát is wat ik wil.

“Onmogelijk” denk ik soms. Ik word wat onzeker, denk súper veel na, word zenuwachtig, energiek. “Kalm” zeg ik dan tegen mezelf. Kalmeer en je komt er wel doorheen. Binnenin woedt een hevig vuur. Passie voel ik. Passie die ik met je wil delen. Ik durf het enkel niet te zeggen. Ik durf je niet te dicht te naderen. Ik ben bang om je aan te raken. Ik wil niet te snel gaan, ‘het’ rustig aan laten groeien. Ik ben bang omdat ik niet wil dat enig gebaar van mij jou uit het lood zou slaan. Bang omdat ik niet wil dat je schrikt van het effect dat je op mij hebt en wegrent. Ik wil je niet verliezen en zelfcensuur is tijdelijk dé oplossing.

Onzekerheid is zowat de grootste kwelling. Je voelt dat je een plafond bereikt. Het plafond van wat je aan kan. Ik wil je zoveel zeggen, woorden toefluisteren, je doen blozen, steun geven,… Maar ik durf het (nog) niet.

Aan de andere kant moedig ik mezelf aan. Streel haar hand even, leg je arm om haar schouder, kijk diep en indringend in haar ogen. Glimlach! Toe nou, glimlach, laat zien dat je blij bent. Kleine stapjes neem ik. Klein, maar ze doen mijn vertrouwen groeien. Ooit, op een dag zal ik mijzelf dwingen een grote stap te nemen, mijzelf helemaal bloot te geven. Wanneer is het gepaste moment? Wanneer zal ik de moed vinden om je te kussen, je hand te nemen en je weg te leiden uit de dagelijkse sleur, jouw hart te veroveren? Wanneer?